circumīre (Latein)

Bearbeiten
Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular circumeō
2. Person Singularcircumīs
3. Person Singularcircumit
1. Person Pluralcircumīmus
2. Person Pluralcircumītis
3. Person Pluralcircumeunt
Perfekt 1. Person Singularcircumiī
Imperfekt 1. Person Singularcircumībam
Futur 1. Person Singularcircumībō
PPP circumitus
circuitus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singularcircumēam
Imperativ Singularcircumī
Pluralcircumīte
Alle weiteren Formen: Flexion:circumire

Anmerkung zur Flexion:

Die Konjugation folgt der unregelmäßigen Konjugation des Grundverbs īre (siehe Flexion:ire)

Worttrennung:

cir·cum·i·re

Bedeutungen:

[1] umgehen, herumgehen
[2] umgeben, einschließen
[3] begehen, die Runde machen

Herkunft:

Kompositum aus dem Präfix circum- und dem Verb ire  la

Beispiele:

[1] „Praedium quom parare cogitabis, sic in animo habeto: uti ne cupide emas neve opera tua parcas visere et ne satis habeas semel circumire;“ (Cato, agr. 1, 1)[1]

Übersetzungen

Bearbeiten
[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „circumeo“ (Zeno.org)

Quellen:

  1. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 7.