dit

• Geluid:  dit    (hulp, bestand)
• IPA: / dɪt / (1 lettergreep)

• dit

• In de betekenis van ‘aanwijzend voornaamwoord’ voor het eerst aangetroffen in 1201 ^[1]

• afkomstig van: Middelnederlands: dit, det Oudnederlands: thit Germaans: *þat Indo-Europees: *tód

  Verwant in Germaans: Engels: this (Angelsaksisch: þis)

dit ; enkelvoud o nabij

1. zelfstandig gebruikt

   • Dit is een boek. 

   ▸ `Ik weet het; zei de majordomus. 'Het was ijdele hoop dat dit u zou ontgaan. Ik vraag u met klem de grootmoedigheid op te brengen om mijn nederige excuses te aanvaarden. Deze uit de toon vallende decoratie is het jammerlijke gevolg van het enthousiasme van de nieuwe eigenaar.'^[2]

2. met een onzijdig woord in het enkelvoud

   • Ik houd van dit boek. 

3. als je iets met nadruk wilt aanwijzen

   • Nee! dit is niet goed. 

• Het woord dit staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "dit" herkend door:

• geluid

• IPA: /dət/

dit

1. het (persoonlijk voornaamwoord van de derde persoon enkelvoud onzijdig.).

dit

1. vorm van da voor de tweede persoon enkelvoud

   «Dit.»

   Naar jou.

• IPA: /'dit/

dit m

1. (anatomie) vinger.

• Geluid: Bestand bestaat nog niet. Aanmaken?
• IPA: / ˈdid /

• dit

• Afkomstig van het Oudnoordse voornaamwoord  þinn vn 

dit, o (tweede persoon, onzijdige vorm, enkelvoud)

1. jouw, je, uw (formeel)

   «Hvorfor forlader du dit job som landstræner?»

   Waarom zeg je je baan als bondscoach op?

• dit in:
  Det Danske Sprog- og Litteraturselskab
  Den Dankse Ordbog op website:ordnet.dk

dit

1. voltooid deelwoord (participe passé) van dire
2. derde persoon enkelvoud onvoltooid tegenwoordige tijd (indicatif présent) van dire
3. derde persoon enkelvoud verleden tijd (passé simple) van dire

dit

1. dit; zelfstandig gebruikt

dit

1. o nominatief dit.
2. o accusatief dit.

• dit

dit

1. dit

• dit

dit

1. dit

dit

1. daarheen