Canadair CL-89
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
0 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 × silnik odrzutowy Williams WR2-6 |
| Ciąg |
silnik rakietowy 22,2 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
0,94 m |
| Długość |
2,6 m (bez silnika rakietowego) |
| Masa | |
| Użyteczna |
20 kg |
| Startowa |
156 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
741 km/h |
| Zasięg |
120 km |
| Promień działania |
60–70 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Niemcy, Włochy, Wielka Brytania, Francja | |
Canadair CL-89 – bezzałogowy aparat latający (UAV – ang. Unmanned Aerial Vehicle) opracowany wspólnie przez kanadyjską firmę Canadair oraz brytyjską British Aerospace.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Obie firmy już w 1959 roku rozpoczęły współpracę przy projektowaniu bezzałogowego aparatu latającego, którego zadaniem miało być rozpoznanie artyleryjskie na szczeblu brygady lub dywizji. Do projektu oznaczonego symbolem CL-89 w 1965 roku przystąpiła zachodnioniemiecka firma Zeiss. Za konstrukcję aparatu odpowiedzialni byli Kanadyjczycy, wyposażenie zaprojektowali Brytyjczycy – kamerę termowizyjną, Niemcy kamerę optyczną. Główną zaletą CL-89 jest możliwość osiągania dużych prędkości dzięki użyciu silnika odrzutowego, przez co jest on trudniejszy do zestrzelenia. Aparat startuje z wyrzutni umieszczonej na samochodzie ciężarowym przy użyciu przyspieszacza rakietowego. Standardowa misja polega na pokonaniu zaprogramowanej wcześniej trasy i powrocie do strefy lądowania, gdzie silnik przestaje pracować, a aparat ląduje na spadochronie. W 1969 roku CL-89 trafił na wyposażenie armii kanadyjskiej i brytyjskiej. Aparat używany był podczas I wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku, gdzie był na wyposażeniu brytyjskiego 32. regimentu artylerii ciężkiej. Następcą CL-89 został Canadair CL-289, którego projektowanie rozpoczęło się w 1974 roku.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Igor Witkowski. Zachodnie bezzałogowe statki powietrzne cz. I. „Nowa Technika Wojskowa”. 3, s. 15–20, 1993. ISSN 1230-1655.