Przejdź do zawartości

Chepri

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chepri
bóg wschodzącego słońca
Ilustracja
Skarabeusz-Chepri, grobowiec KV6 w Dolinie Królów
Występowanie

mitologia egipska

Atrybuty

skarabeusz, kwiat lotosu

Wcielenie zwierzęce

skarabeusz

Teren kultu

starożytny Egipt

Szczególne miejsce kultu

Heliopolis

Chepri (stający się) – prabóstwo egipskie, czczone pod postacią skarabeusza. Był bogiem wschodzącego słońca. W Starym Państwie uważany za personifikację Atuma i jako taki uznany za stwórcę bóstw. W tekstach Księgi umarłych ma związek z symboliką zmartwychwstania[1].

xpr
r
iC2

Chepri w hieroglifach[2]

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
Przedstawienie Chepriego w formie człowieka z głową zastąpioną skarabeuszem z grobowca królowej Nefertari

Imię „Chepri” pojawia się w Tekstach Piramid i zazwyczaj zawierało hieroglif skarabeusza jako determinatyw lub ideogram bóstwa[3]. Wzmianki o Cheprim pojawiają się również w Amduat, gdyż jako personifikacja wschodzącego słońca jest nierozerwalnie związany z podróżą barki słonecznej przez Duat, egipski świat podziemny[4][5].

Imię Chepri (translit. ḫprj) pochodzi od egipskiego czasownika ḫpr, oznaczającego "stawać się"[6][7]. Zapis „hprj” można odczytywać również jako „Cheper”. Terminem tym określano skarabeusza, a także czasowniki „powstawać” i „narodzić się”[8]. Imię bóstwa oznacza więc „Ten, który się stał”[9].

xpr

hieroglif ḫpr zapisywany symbolem skarabeusza.

Symbolika

[edytuj | edytuj kod]
Nun dźwigający słoneczną barkę, na której Chepri toczy dysk słoneczny

Chepri przedstawiany był pod postacią skarabeusza, bądź człowieka, którego głowę zastępuje skarabeusz. Chrząszcze te składają jaja w kulkach łajna, które toczą przed sobą. Wyklute i odżywiające się wewnątrz potomstwo wychodzi z kulki jako osobniki w pełni rozwinięte[8]. Spowodowało to, że starożytni Egipcjanie wierzyli, że skarabeusze powstawały z nicości[10][11][a]. Kształt kuli łajna, porównywany do tarczy słonecznej, a także samoistne odradzanie się, przywodzące na myśl cykl „odradzania się” Słońca każdego dnia sprawiły, że Chepri – bóg-skarabeusz identyfikowany jest z jednym z wcieleń Ra – Słońca[8]. Jako jeden z aspektów Słońca był częścią triady monistycznej Ra-Atum-Chepri (później rozszerzaną do formy Ra-Horachty-Atum-Chepri)[12][13]. Ra uosabia wieczny obieg tarczy słonecznej i Słońce w zenicie. Kiedy zmierza ku zachodowi, „umiera” nazywany jest Atumem, po symbolicznym przejściu przez Duat ponownie „odradza się” i jako stwarzające się na nowo Słońce identyfikowany jest z Cheprim[6][14][15].

Pektorał z grobu Tutanchamona przedstawiający trzy skarabeusze trzymające tarcze słoneczne.

W dwunastej godzinie Amduat nowo odrodzony Chepri przejmuje stery na słonecznej barce transportującej Słońce przez Duat[16]. Chepri, zwłaszcza pod postacią zwierzęcą przedstawiany jest podczas pchania dysku słonecznego przez podziemne krainy, odzwierciedlając realne zachowania skarabeuszy toczących przed sobą kulkę odchodów[10].

Skarabeusz był powszechnym motywem wykorzystywanym przy wytwarzaniu przedmiotów w starożytnym Egipcie. Symbol boga Chepri znajdował się na amuletach, pierścieniach, pektorałach[8][17]. Przedstawienia skarabeusza były rozdawane podczas podczas publicznych uroczystości, Egipcjanie nosili je by uchronić się przed złymi mocami, a także okazać wierność bogom oraz władcy[8]. Idole Chepriego wykonywano z różnorodnych materiałów. W zależności od stanu majątkowego Egipcjanin mógł kupić skarabeusza wykonanego z tanich, łatwo dostępnych materiałów jak kamień czy fajans, lub uchodzącego za dobro luksusowe turkusu i lazurytu[8][18][19]. Skarabeusze były barwione na kolor niebieski, który przez nawiązania do nieba lub praoceanu kojarzony jest z bogami[20].

Chepri w wierzeniach starożytnych Egipcjan

[edytuj | edytuj kod]
Amulety w kształcie skarabeusza – symbolu Chepriego, pochodzące z okresu Średniego Państwa

Chepri był jednym z egipskich bóstw solarnych, symbolizującym wschodzące Słońce. W Heliopolis – jednym z głównych ośrodków religijnych był również uważany za stwórcę świata[3][21]. Chepri mimo swojej roli w akcie stworzenia nie posiadał własnego ośrodka kultu, był jednak czczony w Heliopolis, później również w Tebach jako jedno z bóstw solarnych[1]. Pomimo braku świątyni poświęconej temu bóstwu, kult Chepriego rozpowszechniony był na terenie całego starożytnego Egiptu. Świadczą o tym znajdowane w różnych formach przedstawienia zwierzęcia mu poświęconego. Zmumifikowane skarabeusze, a także amulety je przedstawiające znajdowane w grobowcach sięgających czasów predynastycznych sugerują, że Chepri był czczony już na wczesnym etapie historii Egiptu[1][19].

Chepri w tekstach funeralnych

[edytuj | edytuj kod]

Z uwagi na fakt, że Chepri uosabia odradzanie w cyklu życia i śmierci pojawia się on w Amduat, a także w Księdze Jaskiń i Księdze Bram[22]. W obu tekstach zwłoki Chepriego połączone są z duszą Ra, podczas jego wędrówki przez Duat[23][24]. Zarówno Amduat, jak i Księga Bram mają podobną konstrukcję, przy czym drugi tekst skupia się bardziej na opisywaniu duszy, która podąża za słoneczną barką Ra[25]. Co łączy powyższe księgi, Chepri pojawia się w szóstej godzinie nocy, a także wyprowadza barkę z podziemi[22][23][26]. W Księdze Jaskiń kolejne elementy narracji podzielone są na na winiety, Chepri pojawia się na trzeciej z nich[22].

Chepri na czele barki solarnej w dwunastej godzinie Amduat. Nadchodzi świt – ponowne narodziny Słońca.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c M.M. van Ryneveld, The Presence and Significance of Khepri in Egyptian Religion and Art, University of Pretoria (South Africa), Ann Arbor 1992.
  2. A. Ćwiek, Hieroglify egipskie mowa bogów, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2016, s. 164, ISBN 978-83-7976-379-5.
  3. a b J. Popielska-Grzybowska, The concept of ḫprr in Old Kingdom religious texts, [w:] Old Kingdom, New perspectives. Egyptian Art and Archaeology 2750–2150 BC, Oxbow Books, maj 2011, s. 229-233, DOI10.2307/j.ctvh1dm4r.21, ISBN 978-1-84217-430-2, JSTORj.ctvh1dm4r.21 [dostęp 2025-02-26].
  4. E. Hornung, J. Baines, Conceptions of God in Ancient Egypt: The One and the Many, Cornell University Press, 1996, s. 155-156, ISBN 978-0-8014-8384-4.
  5. A. Schweizer, D. Lorton, E. Hornung, The Sungod's Journey Through the Netherworld: Reading the Ancient Egyptian Amduat, Cornell University Press, 2010, s. 19-20, ISBN 978-0-8014-4875-1.
  6. a b R.H. Wilkinson, The Complete Gods and Goddesses of Ancient Egypt, Thames & Hudson, 2003, s. 230-233, ISBN 978-0500051207.
  7. A. Niwiński, Mity i symbole starożytnego Egiptu, Warszawa: PRO-EGIPT, 2001, s. 35, ISBN 83-900692-9-6.
  8. a b c d e f K. Liszka, Scarab Amulets in the Egyptian Collection of the Princeton University Art Museum, „Record of the Art Museum, Princeton University”, 74, 2015, s. 4-19 [dostęp 2025-02-26].
  9. Niwiński A., Bóstwa, kulty i rytuały starożytnego Egiptu, Warszawa: "Pro-Egipt", 1993, s. 157, ISBN 978-83-900692-1-0
  10. a b S. Quirke, The Cult of Ra: Sun-Worship in Ancient Egypt, Thames & Hudson, 2001, s. 26, ISBN 978-0500051078.
  11. Andrzej Niwiński, Bóstwa, kulty i rytuały starożytnego Egiptu, Warszawa: "Pro-Egipt", 1993, s. 154, ISBN 978-83-900692-1-0 [dostęp 2025-02-27].
  12. Andrzej Niwiński, Bóstwa, kulty i rytuały starożytnego Egiptu, Warszawa: "Pro-Egipt", 1993, s. 144, ISBN 978-83-900692-1-0 [dostęp 2025-02-27].
  13. Niwiński A., Mity i symbole starożytnego Egiptu, Warszawa: PRO-EGIPT, 2001, s. 49, ISBN 83-900692-9-6.
  14. Andrzej Niwiński, Bóstwa, kulty i rytuały starożytnego Egiptu, Warszawa: "Pro-Egipt", 1993, s. 167, ISBN 978-83-900692-1-0 [dostęp 2025-02-27].
  15. Niwiński A., Mity i symbole starożytnego Egiptu, Warszawa: PRO-EGIPT, 2001, s. 101-102, ISBN 83-900692-9-6.
  16. A. Piankoff, The Sky-Goddess Nut and the Night Journey of the Sun, „The Journal of Egyptian Archaeology”, 20 (1), 1934, s. 57-61.
  17. Piotr Górajec (red.), Starożytny Egipt, Mitologie Świata, Warszawa: New Media Concept, 2007 (t. 2), s. 17, ISBN 978-83-89840-03-5 [dostęp 2025-02-27].
  18. C. Riccardelli, Egyptian Faience: Technology and Production | Essay | The Metropolitan Museum of Art | Heilbrunn Timeline of Art History [online], The Met's Heilbrunn Timeline of Art History, 1 grudnia 2017 [dostęp 2025-02-27].
  19. a b A. Ćwiek, Śmierć i życie w starożytnym Egipcie, Muzeum Archeologiczne w Poznaniu, Poznań 2005, ISBN 83-907-529-7-2.
  20. Richard H. Wilkinson, Symbol & magic in Egyptian art, New York, N.Y: Thames and Hudson, 1994, s. 107, ISBN 978-0-500-23663-5 [dostęp 2025-02-27].
  21. Niwiński A., Mity i symbole starożytnego Egiptu, Warszawa: PRO-EGIPT, 2001, s. 49, ISBN 83-900692-9-6
  22. a b c Erik Hornung, David Lorton, Erik Hornung, The ancient Egyptian books of the afterlife, Ithaca, N.Y: Cornell Univ. Press, 1999, 64;88, ISBN 978-0-8014-3515-7 [dostęp 2025-02-27].
  23. a b John Coleman Darnell, Colleen Manassa, The ancient Egyptian Netherworld Books, Writings from the ancient world, Atlanta: SBL Press, 2018 (Number 39), s. 249, ISBN 978-0-88414-045-0 [dostęp 2025-02-27].
  24. Niwiński A., Mity i symbole starożytnego Egiptu, Warszawa: PRO-EGIPT, 2001, s. 158, ISBN 83-900692-9-6
  25. M.R. Dardir, The Relation between Scenes and Texts of the Book of the Gates and Amduat applied on Seti I Tomb, „International Journal of Heritage, Tourism and Hospitality”, 14 (3), s. 300-324, DOI10.21608/ijhth.2020.155890 [dostęp 2025-02-27].
  26. Niwiński A., Mity i symbole starożytnego Egiptu, Warszawa: PRO-EGIPT, 2001, s. 141, ISBN 83-900692-9-6
  1. Podobne przekonanie o samoistnych narodzinach dotyczyło żab. Egipcjanie wierzyli, że powstają one z mułu nilowego

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]