Mundur służbowy wz. 1919

Mundur służbowy wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.

Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał że:”aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”^[1].

Ubiór służbowy stosowano^[1]:

• przy meldowaniu się
• na paradach, rewiach, przeglądach
• na musztrach i ćwiczeniach
• przy reprezentacjach, wizytach oficjalnych i mszach żałobnych^[a]
• na specjalny rozkaz

Oficerowie^[2][3]:

• kurtka
• sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria
• spodnie krótkie
• trzewiki sznurowane
• owijacze – w piechocie
• sztylpy względnie buty długie – dla wszystkich komu należały się ostrogi; dozwolone były też wszystkim oficerom
• ostrogi przypinane lub przybijane – komu się należały
• oficerski pas polowy
• szabla^[b] na żabce lub rapciach pod mundurem^[c]
• temblak oficerski
• czapka
• rękawiczki brązowe
• płaszcz polowy „w rękawy” lub bez płaszcza; dozwolony pas z tego samego materiału. Obecni na paradach, rewiach, przeglądach, jeśli oddziały wojsk mają rynsztunek na płaszczu, wkładają pas polowy na płaszcz.

Szeregowi^[4][d]:

• kurtka i spodnie
• ostrogi przypinane - komu się należały
• pas główny z żabką przy płaszczu włożonym w rękawy – zawsze na płaszczu^[e]
• szabla lub bagnet – szabla komu się należała, na rapciach

• Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy 1918–1939. Warszawa: „Bellona” Spółka Akcyjna, 2016. ISBN 978-83-11-14175-9.
• Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
• Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.