insan

IPA^(anahtar): [ɪn̪ʲˈs̪ɑn̪]

Heceleme: in‧san

Osmanlı Türkçesi انسان‎, o da Arapça إِنْسَان‎ (ʾinsān), o da Aramice אבשא‎, o da İbranice אבוש‎, o da Akadca nişu (“halk kavmi”) kelimesinden gelmektedir.

insan (belirtme hâli insanı, çoğulu insanlar)

insan hakkında Türkçe Vikipedi'de ansiklopedik bilgi bulabilirsiniz.

1. âdemoğlu

   O yaşta insan hiç düşünmeden sadece yaşamaya bakar. - Haldun Taner

2. (primatlar) Bulunduğu coğrafyaya göre toplum hâlinde yaşama ihtiyacıyla oluşturduğu kültür çevresinde yaşayan, düşünme ve beraberinde gelişen konuşma kabiliyeti olan, Kâinat'ı bütün olarak kavrayabilme sonucunda iradesi doğrultusunda değiştirebilme gereğini duyabilen, değiştirebilen ve şekillendirebilen kendini tanımlayabilen, eylemleri kabaca coğrafya, maruz ya da hakim kaldığı çevre, temelde bulunan kalıtımsal özelliklerlerce çeşitlenen canlı, adam, âdemoğlu, in, kun, yalnık

   Bu kelimeyi kullanan tarihteki en eski kaynak, 1400'den önce yazılmış olan Dede Korkut Kitabı olup burada "Oğlanum, sen insansın, hayvanıla musahip olmagıl" şeklinde geçer.

insan (karşılaştırma daha insan, üstünlük en insan)

1. (mecaz) ahlak ve huy yönünden üstün nitelikli olan

• Türk Dil Kurumuna göre "insan" maddesi

Arapça إِنْسَان‎ (ʾinsān)

• Heceleme: in‧san

insan

1. (primatlar) insan

Heceleme: in‧san

Arapça إِنْسَان‎ (ʾinsān)

insan

1. (primatlar) insan

• Etymological Dictionaries - Andras Rajki

Arapça إِنْسَان‎ (ʾinsān)

• Heceleme: in‧san

insan

1. (primatlar) insan